Page 47 - Aurora

POSTMODERN BĠR HĠKAYE
16
BĠR SUSUġ HĠKAYESĠ
________________________________________________________________
Her şeyin bittiği yerdeyim,
yerdeyiz. Buradan geri dönüş
yok biliyorum, biliyoruz.
Acının kamçısına dayandıysa
gerçekler, yalnızlığımız,
hapsolmuş duygular… Artık
sona gelinmiştir. Kendi
ellerimizle yazdığımız son,
dimağımıza yapışan son.
Görünenin ardında sır,
yalnızlıkların peşinde ayna.
Birbirimize hiçbir zaman
olmadığımız ayna.

İskeleye yaklaştıkça artıyordu
suskunluğumuz. Ve gözlerini
kaçırışın. Milyon kere sustuk
ve kanıksadığımız bir şeydi
sustuğumuz, suskunluğun.
Belki bağırsak, belki bir şeyler
söylesek, belki bir taşı sıksak
daha kolaydı diye düşünüyoruz,
yani düşünüyorum.

İşte karşımda, belki son kez
karşımda olduğundan habersiz
duran kadın. Karşıtımda duran
kadın… Gözlerime bir kez olsun bakabilsen ve gözlerin her vedaya uygun bir boşluğun
susuşu kadar dolu olmasa diyorum, tınısı sessizliğinin ve bakışı ezgilerinin vedanı haber
veriyor olmasaydı demek istiyorum. Biliyorsun, bu bir ayrılık değil yalnızca. Ümit görebiliriz
ayrılığın ardından çoğu kez. Fakat bu, düzeltme işareti gibidir bir bakıma. Sözcükleri
yitirmek ve geçmesine izin vermek aramızdan rüzgarların. Ve susmak. Kahredici susuş, sağır
edici susuş, bir kentin sonsuzca susması kadar, tüm sözcükleri ve anlamları aynı anda yok
etmesi kadar.

16
Nurdan GĠRGĠN – Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni

45